De Pennine Way is het oudste lange afstands pad van Engeland. Het volgt de ruggegraat van Noord-Engeland, van de grens met Schotland tot de Peak District. Het is een aaneenschakeling van de ruigste stukjes Engeland : veen, heide, bergen. De trail doorkruist 3 nationale parken.
Van alle nationale trails in Engeland is dit wellicht de meest uitdagende. Staat op de bucket list van elke ervaren trekker in Engeland.

Ken je deze route goed? Wil je graag je kennis toevoegen aan deze pagina?
Geef ons een seintje op communicatie@hikingadvisor.be

Facts

Type : doorgaande tocht over historische paden door de wildste stukken van noord-Engeland
Beginpunt : Eldale in het zuiden van Peak District
Eindpunt: Kirk Yetholm op de grens met Schotland
Lengte : 415 km
Hoogtemeters : 11000 m+ (of gemiddeld 550 m+ per etappe)
Aantal etappes : 19
Beste seizoen: mei tot september
Officiële website : www.nationaltrail.co.uk/en_GB/trails/pennine-way
Geschiedenis : het is het oudste lange-afstandspad van de UK

Overzichtskaart

Pennine way kaart.jpg

Moeilijkheidsgraad en techniciteit

De Pennine Way is de zwaarste national trail van Engeland.

Technisch : de Pennine Way loopt deels op goede paden. Maar ook op smalle padsporen in de bergen, op stukken met rots en puin, op moerassige stukken. Vermijden dat natte voeten leiden tot pijnlijke bleinen of andere kwetsuren is één van de uitdagingen van de Pennine Way.
De legendarische verhalen van veen dat door de vele stappers in enorme poelen vloeibare modder veranderde zijn voor een stuk het verleden. In de meest kwetsbare gebieden zijn er nu aangelegde paden.

Fysiek : wie de Pennine Way in één trek doet, zal hiervoor een 3-tal weken nodig hebben. Reken 15 à 19 stapdagen en één of enkele rustdagen / dagen om de omgeving te verkennen. Per stapdag is dit gemiddelde een 25 km en een 650 m+. Verder speelt de rugzak nog een rol. Alle opties staat open : zware rugzak voor wie de tent meeneemt (zeker als je dan ook nog eens zelf wil koken en de pubs vermijdt), een lichtere rugzak voor wie een B&B's / hostels overnacht en enkel een dagrugzak voor wie ook nog eens gebruik maakt van bagagetransport. 

Het Weer is een factor die de tocht zwaarder maakt. De Pennine Way doorkruist enkele van de gebieden met meeste regenval van Engeland. Je zal dus nat worden. Op de hoogste toppen (Peak District, Cheviot Hills) is het niet ongewoon om vroeg of laat op het wandelseizoen verse sneeuw te zien. Op de hoogste plekken kan het erg hard waaien.

Etappes en varianten

De meeste wandelaars op de Pennine Way doen de route in stukjes van enkele dagen. Dit is vrij logisch : de Pennines liggen vlak bij grote steden van de Midlands. Dit is voor ons niet haalbaar natuurlijk, maar de Pennine Way opsplitsen in 3 stukken van 1 week is perfect mogelijk. De indeling is dan :

  • Pennine Way South Section : van Edale naar Horton-in-Ribblesdale via the Peak District, South Pennines and the Yorkshire Dales
  • Pennine Way Central Section : van Horton-in-Ribblesdale naar Greenhead via the Yorkshire Dales en North Pennines. In Greenhead kruist de Pennine Way het Hadrian's Wall Pad
  • Pennine Way North Section : van Greenhead naar Kirk Yetholm via de Hadrian's Wall en Northumberland NP.

Beste richting : De meeste wandelaars op de trail van van Zuid naar Noord. De omgekeerde richting werkt natuurlijk ook. De voornaamste reden voor deze keuze is traditie. Daarnaast speelt ook mee dat je dan meestal de wind in de rug hebt. 

Voor fietsers en wandelaars die liever wat relaxer stappen : bekijk de Pennine Bridelway. Deze route volgt paden die eeuwenlang door handelaars gebruikt werden ; voor een aantal missing links zijn nieuwe paden aangelegd. Deze route is korter : ze vermijdt het afgelegen noorden van de Cheviot Hills (stuk ten noorden van Hadrian's Wall). De route is veel gemakkelijker te stappen en is ook geschikt voor mountain bikers. Je komt ook veel meer in contact met de "reservoirs" : stuwmeertjes die dienen als drinkwatervoorraad voor de steden aan de voet van de Pennines.

Beste periode : mei en september. In juli en augustus zijn de zones die de Pennine Way doorkruist erg druk en er is een risico op midges. In de winter is zijn de dagen veel korter, zijn veel overnachtingsplekken en andere services gesloten en heb je met sneeuw en ijzel in alle vormen te maken. De Pennine Way in de winter is een zwaar avontuur dat alleen voor geoefende winter-hikers is weggelegd.

Mag het wat meer zijn ?
De Pennine Way is een stukje van de End-to-End walk ook gekend als Land's End to John o'Groats (LEJOG) : een combinatie van paden die het uiterste tipje van Cornwall in het Zuidwesten met het uiterste tipje van Schotland in het Noordoosten verbindt. 

Openbaar vervoer en bereikbaarheid

Het startpunt Edale ligt dicht bij een station. Vlotte verbinding vanuit Manchester. Manchester is erg vlot bereikbaar met Eurostar naar Londen en directe sneltrein.

Het eindpunt Kirk Yetholm ligt wat meer afgelegen. Ingewikkelde busverbinding naar Newcastle-upon-Tyne. Van daaruit met directe sneltrein naar Londen en verder Eurostar. Het eindpunt van de Pennine Way sluit aan op de St-Cuthberts Way ; je kan deze eventueel gebruiken om nog één à twee dagen uit te bollen en terug gewoon te raken aan drukte van wereld in de vlakte en zo dat ingewikkeld stuk bus grotendeels vermijden. 

Wie de Pennine Trail in 3 stukken van een week opknipt : de tussenpunten Horton-in-Ribblesdale en Greenhead liggen vlak bij een stationnetje van waaruit vlot een groter station bereikt met directe verbinding naar Londen. 

Topokaarten en gidsen

De pictorial guide - Pennine Way Companion van direct na de opening van het pad, was wellicht de beste topogids ooit van de trail. Deze gids van Alfred Wainwright die met prachtige pentekeningen de wandeling als een stripverhaal vertelt, is niet meer bruikbaar. Deze gids leest van achter naar voor en van onder naar boven, en voor een trail die van zuid naar noord loopt blijkt dit verrassend handig.

De meest logische keuzes zijn Cicerone, Trailblazer, de officiële gids van National Trails. 

Deze commerciële site geeft een compleet overzicht van alles wat beschikbaar is.

Bewegwijzering

De route is ondertussen behoorlijk bewegwijzerd. Bij mooi weer kan je wellicht zonder kaart + kompas / GPS de route volgen maar bij mist is dat niet het geval.

Bewegwijzering met de "acorn" zoals alle nationale trails. Op paaltjes en op wegwijzers, in alle denkbare materialen.

pennine-way-acorn.jpg

Bivakkeren en overnachting

De meeste van de ca. 15000 trekkers de ieder jaar de Pennine Way als thru-hiker aanpakken, overnachten in B&B's, hostels, bunkhouses, hotelletjes.

Er zijn ook verrassend veel trekkers die voor de tent kiezen. Wild bivakkeren is verboden in Engeland, maar op de meest afgelegen stukken wordt het min of meer getollereerd voor wie discreet tewerk gaat en geen sporen nalaat. Daarnaast zijn er op elke etappe campings beschikbaar en ook enkele bothy's (spartaanse schuilhutten - Gregg's Hut is de bekendste).

De officiële website geeft per etappe een overzicht van de beschikbare overnachtingsplekken.

Bevoorradingsmogelijkheden onderweg

Pubs, hotelletjes, micro-winkeltjes in hostels en campings ... je zal absoluut niet verhongeren op de Pennine Way.

Supermarktjes vind je in het zuidelijke en het centrale deel gemiddeld om de 3 dagen. Ten noorden van Hadrian's Wall Path, is het problematischer en moet je toch op een 4-tal dagen rekenen voor je de voedselvoorraad kan bijvullen.

Geschiedenis

De Pennine Way is verbonden met enkele gebeurtenissen die in het collectieve geheugen van de Engelse trekkers legendarisch zijn.

De Kinder Mass Tresspass. In de jaren '30 trokken steeds meer arbeiders uit Leeds, Sheffield, Manchester, ... de vlak bij gelegen heide- en heuvels in. Maar die waren grotendeels privaat jachtgebied in handen van de upper class. De Kinder Mass Tresspass was een groepswandeling naar de top van Kinder Scout, de hoogste top van Peak District, van zo'n 400 mensen die bewust het toegangsverbod negeerden. De organisatoren kregen enkele maanden gevangenisstraf.
Dit zette een hele discussie in gang, die beetje bij beetje heeft geleid tot het Engelse compromis waarbij je als wandelaar op de gemarkeerde paden privaat terrein kan doorkruisen.

Eén van de voortrekkers in deze hele beweging was Tom Stephenson van de Ramblers. Het idee van een national trail, die net als de Appalachian Trail of de John Muir Trail of PCT over een lange afstand een bergketen volgt, was een breekijzer. Hij publiceerde de eerste beschrijving van de Pennine Way in 1935, 3 jaar na de Kinder Mass Tresspass. Pas in 1965 werd de trail officieel geopend. Merkwaardig genoeg zou Tom Stephenson de trail nooit in één keer gewandeld hebben.

Wat nog niet over is, zijn de protesten tegen het extreem eenzijdig beheer van deze grote landgoederen, waar alles er op gericht is om zoveel mogelijk grouse (sneeuwhoenders) te kweken. Dit enkel in functie van enkele jachtpartijtjes waar deze vogels en masse afgeschoten worden in drijfjachten. Deze grouse shootings worden aangeboden aan rijke jagers over de hele wereld. Bij die protesten gaat het niet meer om het recht op toegang of zelfs het principe van de jacht, maar wel over de vraag of bij deze vorm van landschapsbeheer (draineren, afbranden van oudere heide, onderdrukken van roofvogels, ...) nog aanvaardbaar is omdat ze zo'n impact heeft op thema's die vandaag belangrijk zijn zoals biodiversiteit, beheer als waterreserve voor droge periodes en beheer van hoogveen om koolstof vast te leggen. Het tegenargument is dan : welke andere beheersvorm zal zoveel inkomsten en jobs naar de regio brengen.

Ter info : grouse shootings gaan door tussen 12 augustus en 10 december. Tijdens een drijfjacht staan er waarschuwingsbordjes en jagers zullen je afraden om verder te wandelen. Maar ze kunnen het niet verbieden dus wie op zijn strepen staat kan in principe de Pennine Way (en andere paden met "right of access") blijven volgen.

Nuttige bronnen

Tochtverslagen