Het zal zo rond maart zijn geweest toen ik erop gewezen werd dat Hiking Advisor een bivak tocht ging organiseren van 3 dagen gedurende het Pinksteren weekend een laat ik nou net vrij zijn...

Speedhiking

Al snel bleek dat het een speed hike, Fastpacking weekend zou gaan worden en dat het werd verdeeld in 2 groepen. Waar bij de speedhike tocht gestreefd werd naar een gemiddelde van rond de 6 km per uur. Hier had ik wel oren naar! Ik heb me dan ook meteen ingeschreven om met de speedhike mee te gaan.

Persoonlijk heb ik wel ervaring met het lopen van een ultra trail en weet ook wat het is om voor je zelf te zorgen tijdens een trail die langer duurt dan 24 uur. En ik dacht dat ik al aardig wat materiaal had. Na de inschrijving kwam de packinglist, ja zelf koken, eten meenemen. Ook nog iets om te overnachten en zorgen dat je ook nog eens droge kleding bij je hebt. De zoektocht was begonnen, vooral het eten leek me wel belangrijk. Je verbruikt op zo’n dag toch wel wat!

De Eislecktrail was mij niet geheel onbekend, een aantal trails die ik heb gelopen kruisen of lopen over de Eislecktrail, Trail du Barrage, Great Escape. En gelukkig kreeg ik een GPX file van de route. Want met kaart en kompas gaat mij dat niet lukken!

Er zouden nog een aantal deelnemers zijn die ik niet kende, behalve Mervyn dan. Wel is er van  tevoren even contact gehad om te carpoolen maar uiteindelijk heb ik toch besloten met de trein af te reizen naar Kautenbach Luxemburg.

Voor dat we vertrokken is er erg goed en nauw contact geweest met de deelnemers en de organisatie wat ontzettend veel vertrouwen gaf in de komende speed hike.

De zoektocht naar materiaal heeft niet lang geduurd, het eten is gevriesdroogd geworden en met wat repen en tabletten voor de benodigde elektrolyten zou ik het wel moeten redden. Want het weerbericht was gewoon goed en zou warm worden, dus drinken! Misschien van zondag op maandag een kans op een bui. Ik had nog nooit uit een zakje gegeten waar warm water bij moest en dus goed gekeken wat me lekker leek. Nou ik kan je vertellen zoals het op de foto op de verpakking staat, zo ziet het er niet uit als je het eet. Kom ik later nog op terug.

3 dagen van tevoren begonnen met pakken, ook hier heb ik wel ervaring mee en had een goede rugzak van Ultimate direction van 35 liter. Met lussen aan de onderkant waar ik mijn slaapgerei in een waterdichte zak zou hangen. Nieuwe cartouche gas gehaald en brandertje gecontroleerd. Ook had ik mijn eigen water filter systeem bij me gestoken. Ik heb alles gewogen voordat ik het in mijn rugzak stopte en begon steeds meer een brok in mijn keel te krijgen, moest ik dit allemaal meeslepen ? Toch nog op 13 kilo uitgekomen. En dan had ik nog wel een lichtgewicht bivibag en slaapzak! Maar dat kon gedurende de speedhike alleen maar lichter worden, dacht ik.

Naar Kautenbach

Vrijdag 18 mei ben ik rond 13:30 uur vertrokken om naar Kautenbach af te reizen zodat ik nog lekker rustig kon genieten en wachten op mijn mede hikers. Ik had begrepen dat Mervyn , en nog twee man vrijdagavond zouden komen. Ivo van Montfoort, zou met Karin en Hans op zaterdagochtend aankomen op station Kautenbach en vanaf daar zouden we gezamenlijk vertrekken en werden de groepen gesplitst in een speedhike groep die streefde naar 5-6 km per uur en een hike groep die streefde naar 4-5 km per uur.

Mijn reis vanuit Rotterdam verliep erg soepel en ik heb nergens lang moeten wachten op stations.

Ik was dan ook al om 19:30 uur op Camping Kautenbach, waar 90% Nederlanders zaten! Nederlandse eigenaren en veel motorrijders die hun Pinksterweekendje hier verbleven. En waarschijnlijk al de hele dag aan het bier zaten want niemand reed motor, en wist wankelend zijn weg naar het diner te vinden! Ik vermelde dat er nog 3 man zouden komen en of we bij elkaar konden liggen. We kregen een mooi plekje aan het water, de goede man dacht dat we een tentje neer zouden zetten!! Voor mij een goede test en gelukkig waren de weergoden ons goed gezind, het was echt perfect weer. Dus bivibag uitgerold en rugzakje neergezet, ik was meteen een bezienswaardigheid voor de camping, ga je daar echt in slapen vroeg een oudere vrouw? Ben je je tentje vergeten? Eeeeeh nee zo slaap ik de komende 3 dagen. Ze snapte er niks van en liep terug naar haar caravan om de TV met satelliet aan te zetten en te kijken wat voor weer het ging worden. Raar volk die Hollanders...

Na wat te hebben rond gewandeld, kwam Mervyn van Gompel samen aan met Tom en Ivan. Bijzonder, er was meteen een gelijk gestemdheid en onder het genot van een biertje hebben we gezellig gesproken en elkaar een beetje beter leren kennen, en toen kreeg ik weer die brok in mijn keel. Ivan, Ironman finisher, grote sterke vent met ook een grote rugzak en al vaker meerdaagse hikes gedaan. Tom, net terug van Schotland van een meerdaagse hike en bijna alles ultra light materiaal, volgens mij had hij zelf ultra light toilet papier! Mervyn van Gompel, Legends trail finisher, vaak in de UK te vinden voor zijn trails en trainingen en loopt eigenlijk niet onder de marathon afstand.  Dus ik moest wel aan de bak, maar Mervin wist me gerust te stellen en zou voor een goed voor iedereen vol te houden tempo zorgen, ja ja..

Dag 1

Na een nacht in mijn lijkenzak, bivy, moet ik zeggen dat ik erg goed had geslapen en werd dan ook wakker met een goed uitgerust gevoel. Wel veel condens wat voor een klamme slaapzak zorgde, dus zwaarder!! De dag van tevoren hadden we wat broodjes besteld en hoefden dus geen ontbijt te maken. Vandaag zou de route vanaf Kautenbach tot vlakbij Maulus Muhle gaan, ongeveer 35 km en zo’n 1000 hoogtemeters, 6-7 uur onderweg dus. Eerst zouden we Ivo Van Montfoort van Hiking Advisor samen met Hans van Mechele en Karin Schat ophalen. Nadat we alles hadden gepakt hadden, zijn we op ons gemakje naar het station gelopen, waarbij we de eerste bordjes van de Eislecktrail al tegenkwamen, spannend. En de temperatuur begon inmiddels al aardig te klimmen, iets wat wij de rest van de dag ook zouden doen, klimmen!

Ivo heeft ons nog even uitgelegd wat de bedoeling was en waar we zouden overnachten en dat we twee groepen zouden krijgen, de stappers en de lopers.

Karin en Ivo zouden de trail al hikend afleggen, en Mervin, Tom Hans, Ivan en Ik zouden waar mogelijk gaan hardlopen. Dus eigenlijk bergop lopen en bergaf en vlak hardlopen. En dat met een rugzak van 13 kilo althans voor mij. Ivan de verschrikkelijke Noorman had er zelfs een die nog zwaarder was! Tom had volgens mij alleen een rem parachute in zijn rugzak, wat kan die man dalen zeg.

En we waren los, eerst een stuk het dorp door en de zon begon al aardig te branden. Stuk terug langs de camping waar we wederom een bezienswaardigheid waren.  Bikers met bloeddoorlopen ogen die maar aan hun vrouw om water en paracetamol vroegen voor de kater, niks stoere bikers wij waren de stoere mannen!! En toen het bos in, heerlijk de verkoeling. Mervyn wist de groep feilloos aan te voelen en bracht het tempo omhoog, de eerste zweet druppels kwamen maar het was goed te doen.  Onderweg kwamen de gesprekken op gang en de sfeer zat er goed in, we hielden elkaar in de gaten en er werd gewacht op elkaar. Navigeren deden we samen, en Mervyn haalde bij tijd en wijlen de kaart tevoorschijn om te laten zien waar we waren en wat nog moest  komen. Wat was de omgeving mooi, maar de focus moest er wel zijn want op sommige paden en bij de afdalingen was het echt uitkijken en goed weten waar je je voeten neerzet. De poles die ik had meegenomen kwamen bij de klimmen al snel tevoorschijn, was voor mij ook al weer even geleden  en was weer even goed om dit te doen. Ik heb ze daarna eigenlijk niet meer opgeborgen. Langzaam ging de route naar Clervaux. Veel lol gehad onderweg en er werd regelmatig tijd gemaakt voor een foto momentje en er werd geen onvertogen woord gesproken en de groep had een enorme positieve vibe. Ik was dan ook maximaal aan het genieten! Weg van de stad en beslommeringen.

Uiteindelijk sloten we de dag af op camping Woltzdal, met weer veel Nederlanders en een Nederlandse eigenaar. Omdat we nog even onderweg zouden zijn,  besloten we om van het dag menu gebruik te maken en ons lekker te verwennen met een douche, deze zou meteen de laatste zijn voor de komende dagen. En wederom kregen we een plekje aan het water, het stroomde hier minder hard en kabbelde rustig door het mooie dal. De drang om erin te springen had ik niet want  het water was toch wel erg bruin.

Bij het opzetten zag ik dat Hans een mooie tarp had die hij met zijn poles op wist te bouwen. Hij wist me te vertellen dat hij deze van Ivo had en die zelf had gemaakt. Gedurende de tocht werd ook duidelijk dat Ivo ook echt een Mac Gyver is en heel veel ervaring heeft met de hikes. In de avonduren wist hij ons dan ook te boeien met de verhalen die hij had mee gemaakt en dat hij zelfs winter hikes had gedaan, met gevaar voor eigen leven. En toch zat hij bij ons aan tafel. En de rust die hij uitstraalt is echt enorm, en hij vraagt zelfs hoe trailers het doen met voeding en zo. Echt mooi.

Het was dan ook meteen een hechte groep. Ik had het genoegen om een tweede nacht naast Ivan de Noorman door te brengen, die een hangmat als Bivy had. Mervin sliep op een matje en slaapzak in de open lucht. Tom lightweight had een eenpersoons tentje en een matje en een slaapzak en kon zelfs koken in zijn tent. Lightweight cv ketel noem ik het maar.  Nadat wij alles in orde hadden kwamen Ivo met Karin, die ook een geweldige dag hadden gehad en begonnen beiden een tarp op te zetten ook met hun poles.

Tsja dat was inderdaad materiaal, anders dan mijn Bivyzak. Opgefrist en daarna de plat de Jour verorberen, wienerschnitzel met sla en friet. Wat hebben we genoten en er werd goed gegeten. We kregen zelfs nog een bak frieten van het huis.

Dit was een totaal andere camping, lekker rustig. Ik ben op tijd naar bed gegaan want morgen was de langste etappe rond de 50 km van de camping naar Engreux; dit zou betekenen ongeveer een 10 uur lopen. En ik wilde zeker bij blijven. Ik had wat problemen met mijn telefoon en horloge op te laden, en toen kreeg ik de tip van Ivan om de vliegtuigmodus aan te zetten. Zo zie je maar loop je al 3 jaar trails en dan krijg je zoiets van een triatleet te horen. Dat was ook het mooie aan deze groep! Bijzonder.

Dag 2

De afspraak was dat Karin en Ivo eerder zouden vertrekken en dat wij ook rond 8 uur zouden vertrekken. Gaaf om te zien dat het dan ook gewoon loopt, volgens mij heeft Ivo een ingebouwde klok wat exact op tijd stond, hij en Karin omgehangen en klaar om te vertrekken. En zoef weg!

Ik was ook al wakker en heb me opgefrist, ik zag Ivan de Noorman in zijn element, er zat gewoon ijs op zijn bivy! Toen hij eruit kroop vertelde ik het hem en we hebben even staan kijken. Van tevoren had ik mijn slaapzak te luchten gelegd en in mum van tijd zat daar ook ijs op, en het was ook koud. Dus snel ingepakt en nog zwaarder. Het was tijd voor ontbijt en pakte mijn nieuwe brander en zette koffie, dat ging wonderbaarlijk goed. Ik heb nog water gekookt voor Ivan zijn soepje en voor Hans zijn “brinta”.

Ivan had zijn kleren gewassen maar die bleken nog niet droog, had ie gewoon nog een setje bij zich! Dus natte kleren in de rugzak en droge aan. Langzaam begon ik me zelf te ruiken na gisteren. En dag 2 was nog maar net begonnen. Toen iedereen weer gepakt was zijn we vertrokken, eerst een aardig stuk verhard en we waren maar net op weg of Marvin zette zijn ultra Shuffel in, yep gewoon 10 km per uur, efkes opwarmen. En raar niemand klaagde, we volgenden gewoon. Na een paar km kwam de eerste klim, gelukkig ik was opgewarmd hoor! Tijdens de tocht bleek Hans een goed volger van Mervin en Tom. Ik heb veel tijd doorgebracht samen met Ivan, acht triatleten onder elkaar, hihi!

Ik merkte na de 36 km en ongeveer 6uur lopen dat het echt lekker ging en begon steeds meer in het ritme te komen. En na een paar uur op een afdaling hoorde ik opeens een klap en zag Hans op de grond liggen. Hij was goed gevallen en greep naar zijn enkel. Ai foute boel. Toch wist deze bikkel zijn weg te vervolgen zij het in een lager tempo. Bij het zien halverwege van Karin en Ivo heeft deze bikkel het besluit genomen om met de hikers mee te gaan. Suske sloot aan bij Mac Gyver en de Schat.

We hadden niet veel tijd verloren maar Mervin wist het tempo aardig stabiel te houden, er zaten stukken bij waarbij we in 6 minuten één km aflegden. Dat is het fijne van een handheld GPS, je kan alle data meteen zien en zorgt voor soms wat afleiding. Er zijn dan ook momenten geweest dat er een absolute focus was en dat er echt goed werd doorgelopen. De zon was erg warm en er werd goed op elkaar gelet en water gedeeld, en m&m’s! We kwamen Luxemburg uit en dat was aan mijn Belgische mede hikers meteen te merken! Foto’s van de grenspaal, ik vond het geweldig! Vanavond zouden we gaan paal kamperen. Nooit van gehoord en al helemaal nieuw, ik kende vanuit Nederland wel het paal zitten, maar paal kamperen?

Onderweg doen we Houffalize aan, bekend terrein van het mountainbiken en de trails. De supermarkten zijn dicht dus we gaan het terras op. Eerst nog de automaat bij Delhaize plunderen voor de drank onderweg. Blijkt het terras  een afhaalchinees te zijn, maar cola heeft de Loempia bakker wel en bij het vragen van chips kijkt ze even raar, ja ja chips komt eraan. Krijgen we kroepoek en Casave. Ach we eten bijna alles nu! Ivo en Karin komen enig tijd later. Zij pakken een short cut, om zo bij Engreux een plekje te zoeken voor ons dat we samen kunnen overnachten. Na wat leuke anekdotes over medicatie tijdens het lopen van mij, gaan we weer omhangen en verder.

Zo helemaal vergeten, Houffalize uit is alleen bergop, het kraakt gaat moeizaam die eerste KM. Maar Mervin de berggeit, loopt naar boven alsof hij bergaf loopt. We vervolgen onze weg naar Engreaux en onderweg raadpleeg ik toch stiekem even buienradar en zie dat er iets onze kant op komt, nog geen 15 minuten later komt het met bakken uit de hemel. Er vallen takken van de bomen en wij trekken regenkleding aan. Mervin pakt zijn superman cape en slaat die over rugzak en hemzelf heen. Wat een idee, nooit aan gedacht.

Na een uurtje is de bui weg en we kleden weer om, koud is het niet maar nat, van de regen en zweet. Inmiddels zijn we 10 uur onderweg als we Engreux aandoen en we vinden in het dorp een waterbron en een café, meteen inslaan. En lekker cola drinken met chips. Ivo meldt dat hij bij de paal camping is maar dat het druk is en dat hij een strijd heeft moeten voeren om de plek te waarborgen voor ons.  Afrekenen en snel naar de kampeerplek, bij aankomst zie ik allemaal auto’s staan en iets blauws uitsteken boven de struiken, als ik dichterbij kom zie ik allemaal kleine tentjes en een mega Decathlon tent zo’n opblaas ding. Mervin herkent meteen mede hikers en outdoor mensen. Maar er zijn ook mensen die volgens mij voor het eerst kamperen. Nu blijkt dat deze camping voor hikers is, en met minimalistische middelen bedoeld is. Goed, deze mensen snappen het niet en ik laat het links liggen. Ik concentreer me op mijn maatjes en hoe we alles neer gaan zetten.

Ondanks de beperkte ruimte vindt iedereen een plekje. Ivan en ik zijn de enige zonder tarp of tentje. We kijken elkaar aan en Ivan zegt dat zijn Hangmat opgehangen kan worden en dat die waterdicht is. Mijn bivy ook, maar om daar nu in de stromende regen in te gaan liggen. Hans biedt mij een plek aan zijn zijde aan om toch een goede nachtrust te krijgen. Wat heerlijk zo’n tarp, weer een idee erbij. Ivan hoor ik even niet en ga kijken, hij is in slaap gevallen. Mooi om zo’n geweldige vent te zien liggen als een cocon, wachten tot ie vleugels krijgt doe ik niet en vraag of hij mee het dorp in gaat met de rest. Hij blijft ook nog even want zijn hangmat hangt verkeerd, de waterafstotende laag zit onder in plaats van boven. En nog steeds niet klagen!! Lieve Karin, biedt een deel van haar Tarp aan om daar te liggen want het blijft toch nog wel even regenen. Ivan maakt daar dankbaar gebruik van. Eerst worden alle slaapplekken ingericht en dan eten. Nou het moment is daar, gevriesdroogd eten. Water koken, goede hoeveelheid en dan zakje in. Pasta carbonara, ik herken de pasta maar de rest is onherkenbaar maar smaakt wel. Dit smaakt naar meer, raar maar waar. Dus aardappel puree met doperwten en gehakt klein zakje, maar zodra er warm water bij zit en ik het zakje weer dicht doe, lijkt het wel te willen ontploffen. Jeetje wat een berg eten. Ik krijg het half op en vraag of Ivan nog wil.

Ook die krijgt het niet op. Inmiddels is iedereen voorzien van een slaapplek en zie daar Mervin zijn superman cape gebruikt als tarp, wat een idee! Gelukkig liggen we vanavond allemaal droog. Ivan en Ik besluiten bij ons kamp te blijven om even laatste zaken op orde te brengen.

De rest gaat even naar het dorp voor de watervoorraad aan te vullen en nog een versnapering te drinken tegenover de Kerk in het café. Ivan en ik gaan zitten en kijk over de paalkamping, best druk eigenlijk het lijkt wel of ze er een gewone camping van maken. Mensen lopen met hout maar krijgen het kampvuur niet aan, amateurs. De eigenaar van de Decathlon tent loopt in allemaal nieuwe outdoor kleding waar de labels nog aan hangen. Hij wil een vuurtje gaan maken tussen zijn tent en die van Ivo. Ik vraag of hij wel goed bij zijn hoofd is vuur maken tussen nylon tenten. Dat zijn tent af fikt is niet erg, maar die van Ivo, waag het niet. Mijn blik en intonatie blijken indruk te hebben gemaakt. En hij gaat ergens anders vuurtje maken. Dan zie ik dat Ivan vlak achter mij staat, zou dat de doorslag zijn geweest dat die grote vent achter zo’n kroepoekje staat? Het kampvuur is niet van lange duur want het gaat regenen.

De andere hikers komen terug en bij mij gaat het licht uit. Voordat ik mijn oordopjes in doe, want als het gaat regen op een tarp klinkt dat nogal en voor de laatste etappe wil ik er wel nog alles uit halen.

Ivan kruipt naast Karin en als een echte gentlemen laat hij zijn “riekende” schoenen buiten staan!

Dag 3

De volgende morgen moeten we namelijk vroeg op want we zitten met een deadline, de bus vertrekt vanuit la Roche om 13:15 uur! Dus we maken de beslissing om rond 04:30 uur te vertrekken om zo zeker op tijd te zijn. Ivo Karin en Hans vertrekken nog eerder. Wat Ivan en mij dakloos maakt voor een uur, maar dat is niet erg, tijd genoeg voor een uitgebreid gevriesdroogd ontbijt. Na een goede nachtrust pak ik mijn spullen en maak van een aantal isolatie dekens een shelter zodat ik even wat kan opwarmen. Scrambled  eggs , koffie en havermout staat op het gevriesdroogd menu, en het smaakt ook nog. Je moet niet te lang in de verpakking kijken maar gelukkig is het nog donker

Iedereen wordt langzaam wakker en Ivan en ik staan er helemaal klaar voor. We zitten alleen nog met een hoop afval, goed we laten niks achter en nemen het mee en zodra we bij een vuilnisbak zijn leggen we het daarbij. Leave nothing but footprint, toch? We gaan op pad voor de laatste etappe, jammer ik had het goed naar mijn zin en zelfs in de regen. Ivan begint met de vuilnistas te dragen, we zakken af naar de Ourthe op weg naar la Roche. Dit deel ken ik erg goed en weet dat het een ontzettend mooi stuk is.

Overal mooie verre uitzichten, we komen goed op gang. De eerste sanitaire stop dient zich aan. Het is Mervin, daar wachten we niet op die loopt zo hard en makkelijk die is zo bij. Ivan loopt een stuk voor ons en ik heb even nodig om op temperatuur te komen en mijn ritme te vinden.

Opeens zie ik daar Ivan zijn rugzak met de vuilniszak staan, aha sanitaire stop 2. Ik pak de vuilniszak steek mijn stokken door de lus en hang het als een knapzak over mijn schouder. Dat gaat goed.

Na een KM zijn we weer bij elkaar en komen we in de buurt van de sluis van Nisramont, daar gaan wat lagen kleding uit en wordt de vuilnis weggebracht. We dachten die al eerder te kunnen lozen maar hebben ondertussen al meer dan 6 km met die zak gelopen. We vervolgen de route langs de Ourthe, wat is het hier mooi en sereen. De mist staat in het dal en als we wat hoger komen wanen we ons in de Alpen, zo’n mooi gezicht de toppen van de bergen gehuld in de mist laag.

Maar veel tijd hebben we niet want we gaan door, de bus en trein staan er en anders moesten we geloof ik 2-3 uur wachten. Dus het tempo zat er goed in. Geen geklaag onderweg en iedereen deed zijn best om het tempo op die 6 km per uur te houden. Bijzonder…….

Dat laatste stuk gaat hard en kost enige moeite, maar voorbij Borzee weet Mervin te vertellen, gaat het vlakker en berg af, en verdomd hij heeft gelijk. Wat een mooi laatste stuk. Er is zelfs tijd om een stukje van de sound of music op te voeren. Ivan laat zien dat hij op gympen makkelijk een pirouetje  kan doen en sluit of met een geluk sprongetje en dat na 95 kilometer.  En dan zien we  la Roche liggen. Dagjes mensen zien 4 verwilderde mannen uit het bos komen, bezweet, rode kop, en een aardige rugzak, maar allemaal met een smile op hun gezicht. Zoiets doe je toch niet voor de lol, wij wel en lol dat we gehad hebben!

Onderaan La Roche staan Ivo, Karin en Hans te wachten, goed om ze weer te zien. We krijgen een hartelijk welkom en lopen samen naar het echte einde van de Eisleck trail, 104 km zit erop. Maar voordat we er zijn hoor ik Ivan zeggen, “ik heb wel zin in een frisse duik”. En ik denk hij springt hier zo de plomp in. Maar Ivan is wat bewuster en zegt dat ie wel graag in het park de fontein in wil, en ik ga graag met hem mee. Voordat iedereen er erg in heeft gooien we de rugzakken in het gras en springen de fontein in, heerlijk. De gezinnetjes in het park kijken elkaar raar aan en snappen er niks van. Ivan en ik hebben de grootste lol. Hierna weer omhangen en voor de finish foto naar het Bord van het einde van de trail. We zijn ruim op tijd dus we pikken nog een terrasje en eten wat, om hierna precies op tijd in de bus te stappen. Het spant erom of we de trein gaan halen. Onderweg laat ik even bezinken wat er de afgelopen drie dagen allemaal is gebeurt, totdat er een oudere vrouw de bus instapt en met de buschauffeur een discussie aangaat over de hoogte van het tarief van het bus kaartje. Opzouten we moeten een trein halen. Gelukkig krijgen we een stukje karma hiervoor terug want Mervin weet te vertellen dat de trein vertraging heeft. Zouden mijn opmerkingen dan toch hebben geholpen? Ivo heeft het idee dat hij de kaartjes haalt voor iedereen zodat dat ook weer tijd scheelt. En of het zo moet zijn, Ivo haalt de laatste kaartjes uit de automaat en loopt in de richting van het perron en de trein komt eraan. In de trein is het koel en schoon in tegenstelling tot de deelnemers aan deze Eiseleck Trail. Wat een avontuur en wat heb ik van elke minuut genoten!

Voor Luik moet ik afscheid nemen van mijn nieuwe Speedhike maatjes, en reis door naar Visé om vanaf Maastricht verder te reizen.

In de trein besef ik hoe bijzonder dit is eigenlijk is, 7 mensen die elkaar niet of nauwelijks kennen die 104 km self supporting een trail afleggenen als een hechte groep uit elkaar gaan zonder dat er ook maar een onvertogen woord of negatieve vibe is geweest. Respectabel en helpend naar elkaar zijn geweest, echt top. Dit ga ik vaker doen. Hier zijn nieuwe vriendschappen ontstaan. Hoe goed dit georganiseerd is door Ivo van Hike Advisor en Mervin zodat geen van de deelnemers zich onveilig voelde. De kennis die gedeeld is en de lol die we gemaakt hebben.

Totaal hebben we 114 km afgelegd met een gemiddelde snelheid van 5,9 km per uur. Totaal 19:13 uur en we hebben 3700 hoogtemeters gemaakt.

Iedereen hartelijk bedankt en ik wil jullie snel weer zien.
Jean Pierre Jalhaij