Een week door de bergen trekken, met mensen die je enkel maar op een voorbereidingsweekend ontmoet hebt, wandelen, klimmen en klauteren, in een tent slapen, zelf eten maken, sporadisch douchen en dan ook nog eens al je bagage dragen. “Goed gek”, kreeg ieder van ons wel van iemand te horen...
Voorbereiding, dag 1 en 2
Een week door de bergen trekken, met mensen die je enkel maar op een voorbereidingsweekend ontmoet hebt, wandelen, klimmen en klauteren, in een tent slapen, zelf eten maken, sporadisch douchen en dan ook nog eens al je bagage dragen. “Goed gek”, kreeg ieder van ons wel van iemand te horen… ;).
We genieten in april 2018 al met volle teugen van het voorbereidingsweekend in Bouillon. We merken gauw dat de gewichtslimiet voor de rugzak er niet zonder reden is, dat een slaapmatje aan de buitenkant van je rugzak wel eens kan blijven haperen en dat een goede tent een hevige stortbui moet kunnen doorstaan. Dit wordt duidelijk een reis met voorbereidingswerk, de lijvige infofiches van begeleider Philippe helpen ons er gelukkig door. Kriebels van goesting en van spanning!
Niemand blijkt afgeschrikt. We starten met 10 deelnemers samen met begeleiders Philippe en Luc op zaterdag 21 juli 2018 dan eindelijk aan de opleidingsstage ‘zelfstandig bergwandelen bivak’. Samenkomst in Saint-Martin Vésubie in het nationaal park Mercantour in Frankrijk. Ons bonte gezelschap bestaat uit 3 dames en 9 heren. Eerste werk is het uitkammen van onze rugzakken. Thuis al gewogen, gekozen en nog eens gewogen. De beker van 38 gram wordt verkozen boven die van 42 gram, het kartonnen rolletje wordt uit het midden van de WC-rol gehaald, er wordt een samenwerkingsverband met de tentgenoot gesmeed voor het melkpoeder. Toch nog steeds een te zware rugzak. Keuzestress in ‘t kwadraat. Het is een opleidingsstage, geen vrijblijvend ‘meeloopreisje’. De eerste les komt er al aan. Touwtechnieken: leeflijn, ankersteek, zaksteek, Prusik, Machard, klimbroekje maken met een touw van 5 meter (sommigen hebben 6 meter nodig ;)). ’s Avonds gaan we op restaurant, nog eens genieten van een driegangenmenu vooraleer we een weekje op droogvoer moeten overleven. De sfeer van wat komen gaat hangt tussen ons in.
Na de finale weging van de rugzakken (onze begeleiders zijn streng, iets waar we later op de week dankbaar voor zullen zijn!) vertrekken we op zondagochtend. De schoenen van Thierry laten het op de valreep afweten, dus snel nog even naar de bergsportwinkel voor we met de Navette naar Le Boréon vertrekken. Correcte busuren? Zelfs met een goede voorbereiding kom je die nauwelijks te weten. Hoort bij een ontspannen Franse vakantie, zeker? We vertrekken aan Le Boréon (1476m) en volgen de GR 52 tot aan Lac des Sagnes (2198m). ‘Heerlijk’, ‘zalig’ en ‘genieten’ zijn de woorden die in onze hoofden rondtollen. Onderweg testen we wat we ons nog herinneren van de kaart- en kompasles op het voorbereidingsweekend. Het blijft voorlopig nog een kwestie van diep nadenken maar zou eigenlijk een automatisme moeten worden, gelukkig hebben we nog een volle week oefentijd. De waterfilter wordt gedoopt en wordt een trouwe metgezel. ‘s Avonds trakteren de bergen ons op regen. Dicht tegen elkaar kunnen we net met z’n twaalven onder de grote tarp. Onze eerste droogvoeding verdwijnt achter de kiezen. Nee, het bewaarzakje in de droogvoedingsverpakking is niet giftig maar wordt er de volgende avonden toch best eerst uitgehaald ;). Als eerste bivakervaring kan dit wel tellen.
Dag 3, 4, 5 en 6
Dag 3 brengt ons over de Col de Fenestre (2474m) naar Lac de Fenestre. Na enkele honderden meters blokkenterrein krijgen we een ongeplande EHBO-les: dat Kevins vinger uit de kom is, is geen simulatie maar levensecht, de medische hulpdiensten komen er per helikopter aan te pas, gelukkig waren we erna ‘nog steeds met 10 (deelnemers)’. Luc blijkt verborgen zangtalenten te bezitten. De grootsheid van de bergen overweldigt. Ondertussen is ook duidelijk waar de stippellijnen op de kaart voor staan. Op de top staan we op de grens tussen Frankrijk en Italië. We kruisen onze eerste steenbok met de nodige animo, schoorvoetend en dicht achter elkaar, als was het een tijger. Op onze bivakplaats aan het meer gaan we met onze slaapmatjes op zoek naar een goed plekje: niet te hellend, niet teveel stenen (hoeveel luxe mag je verwachten op een bivakreis?). Onze tent komt op onze ideale plek, het belooft een goede welverdiende nachtrust te worden. Eerst mogen we echter nog genieten van de droogvoedingskunde en –kunst van Philippe, die met engelengeduld werk maakte van het drogen van 3 maaltijden voor de hele groep, voorafgegaan door soep die ons voorzien wordt door Jonathan. Heerlijkheden bij het bivakkeren!
Op dag 4 zetten we onze weg op de GR 52 verder. De Pas du Colomb wordt een heuse uitdaging, de berggeit van de groep huppelt omhoog, voor de meesten onder ons vraagt het wat meer concentratie en inspanning. En of we bijleren! We traverseren enkele kleine sneeuwvelden, kappen met die schoenen! Ook maar eens oefenen hoe we ons kunnen afremmen eens we aan het glijden gaan, de natte short nemen we er met de glimlach bij.
Elke dag neemt 1 of een duo van deelnemers de leiding, vandaag is Jonathan onze gids. Hij brengt ons veilig en met behulpzame tips tot aan de Refuge de Nice. Het weer is ondertussen wat guurder geworden en we genieten dan ook dankbaar van een warme soep. Om daarna nog op te kikkeren van een wasje in de koude rivier, de steenbokken snappen er niks van… Bergwandelen en bivakkeren vraagt veel energie en op dag 5 heeft 1 van de deelnemers nood aan een rustdag. Begeleider Luc brengt hem ’s morgens vroeg naar het dal. We maken van de nood een deugd en werken verder aan onze touwtechnieken: achtknoop, gestoken achtknoop, zekeren onder het niets missende oog van Philippe en onder een stralend zonnetje.
Zodra Luc terug is vatten we onze tocht via Lac Niré en Baisse du Basto naar Lac du Basto aan. Tijd voor een vervolgles weerkunde. Enkele regendruppels doen ons onze middagpauze inkorten tot een schamele 10 minuten. Desondanks is het onweer ons te snel af en overvalt het ons in de vallei des Merveilles. Stortregen, hagel en stevige bliksem-1-2-donder doen er ons ferm de pas in zetten richting de Refuge des Merveilles. Luc stopt zelfs met zingen. Helemaal doorweekt. Kousen worden uitgewrongen, water wordt uit schoenen gegoten. Warme chocomelk smaakte nog nooit zo goed. We beslissen de tenten dicht bij de refuge op te zetten, gelukkig is de storm ondertussen gaan liggen. Alle natte spullen gaan aan een geïmproviseerde wasdraad (waarvoor een leeflijn niet allemaal goed is!). Niets wat een suikerklontje met génépi niet kan oplossen ;).
Wie dacht dat we ’s anderendaags in natte kledij zouden moeten vertrekken maakte zich voor niks ongerust, onze synthetische uitrusting toont zijn kwaliteiten. Slechts een goeie 400 meter stijgen tot aan de Pas du Trem (tegen dag 5 zijn we goed opgewarmd, geen schrik meer, we gaan ervoor!) met onderweg een voetbadje in Lac du Trem. In de Vallon des Verrariers worden we getrakteerd op een blokkenterrein waarbij de blokken van de voorbije dagen verbleken tot ‘blokjes’. Aan daggidsen Kristien en Thierry om ons op het goede pad te houden, missie geslaagd. Oei, er valt iemand bewusteloos! Gelukkig gaat het deze keer wel om een simulatie. Onze aanpak wordt grondig geëvalueerd, er is nog veel ruimte tot verbetering. Aangezien we het onweer horen rollen, dalen we vervolgens met stevige tred naar de Relais des Merveilles. De aanmoediging om door te stappen was terecht, onze drankjes zijn nauwelijks geserveerd wanneer we dekking moeten zoeken voor een alweer hevige stortbui. Enkele uurtjes pauze om ons op te frissen, wat te rusten en niet te vergeten: knopen te oefenen! De luxe van een bed en douche overvalt ons, sommigen missen de tent al. Ondertussen deed kniepijn nog een deelnemer een andere weg nemen, helaas, ‘toen waren we nog met 8’. Daarenboven lijken de originele wandelplannen voor dag 7 en 8 te pittig voor onze groep en voorspellen ze nog meer hemelwater, -licht en –lawaai. Philippe en Luc maken van de omstandigheden gebruik voor onze volgende opdracht: met de aanwezige (ondertussen terug) 9 deelnemers moeten we een plan opstellen voor de laatste 2 dagen. Als geroutineerde onderhandelaars (we werden de voorbije dagen al goed getraind in het uiten van onze mening/gedachten en luisteren naar elkaar) komen we tot een compromis waarbij we alle deelnemers maximaal bij de groep kunnen houden, zo droog mogelijk zouden moeten kunnen blijven en toch nog een fysieke uitdaging ervaren. Opdracht vanuit sociaal standpunt goed volbracht, de voorgestelde wandeling is echter minder aantrekkelijk. Gelukkig weten onze begeleiders wel raad en schotelen ze ons een mooier alternatief voor; bij democratische stemming lijkt iedereen verkocht voor het alternatieve voorstel.
Dag 7 en einde
Dag 7 wordt een rustige dag die start met taxivervoer (met 4 – 4 – 3 in de overjaarse BMW van de ex van de taxichauffeur) naar de camping in St-Martin Vésubie. Eens de groep terug compleet is, trekken we naar een stuk steil bos voor verdieping van de touwtechnieken: Wat te doen als het pad weggespoeld is of iemand zich niet zeker genoeg voelt om af te dalen? Herhalen Prusik, Machard, achtknoop. Leggen van de leeflijn met mastworp, lussen… Zeer boeiend en interessant om de do’s en don’ts te voelen. Daarna mag Stephanie in het centrum van St-Martin Vésubie eventjes de grond kussen voor een volgende les EHBO. We stellen hulpvaardige voorbijgangers gerust, krijgen stof tot nadenken over reanimatie in de bergen en slagen erin om Stephanie zonder breuken of blauwe plekken te verplaatsen op een brancard van bivakzak en wandelstokken. De tijd vliegt! Nog zoveel te leren! ’s Avonds gaat de barbecue aan. De weergoden zijn ons onverwacht gunstig gezind. Hulpvaardig als we mekaar hebben leren kennen tijdens de voorbije dagen, steekt ook nu iedereen een handje toe. Lekker eten, een wijntje, instant-chocomousse uit een pakje, goed gezelschap ;). Onze laatste wandeldag vertrouwen we op de Navette om ons naar La Madone de Fenestre te brengen. Een verkenning van de Vallon du Ponset brengt ons naar Lacs de Prals, een schitterend groepje van 5 bergmeertjes. Zwemmen zullen we! Het water is ijskoud en zindert op de huid. Vervolgens wordt ons een keuzemenu aangeboden. Een deel van de groep neemt met Luc een kortere en eenvoudigere weg door de Vallon de Prals naar beneden. De grootste groep gaat samen met Philippe een grotere uitdaging aan.
We stijgen op een pittig tempo naar de Tête de Lave om vervolgens een adembenemende bergkamweg te volgen tot aan de Cime de la Palu. Tot slot mogen we ons nog even laten gaan in een afdaling aan een ijltempo van 1200 hoogtemeters op 90 minuten! ’s Avonds (onze laatste avond, snik) gaan we nog voluit voor het bivak/kampeergevoel met de laatste gedroogde maaltijd, kip curry, gepimpt met verse ananas. Roze sneeuwvlaktes, wilde bloemen, ruwe bergen, steenbokken, conversaties over de meest uiteenlopende onderwerpen, samen successen boeken, samen nat worden en fantastische begeleiders. Wanneer is de volgende tocht? Een berg kan je niet temmen, hij temt jou. Merci allemaal!
