Een stevige tocht in de Ardennen met enkele doorwadingen, dat leek me wel wat.
In stilte weliswaar. Zou dat een grote meerwaarde zijn voor mezelf?
Ik ging het ontdekken.
Verslag
Het is vrijdagavond en aan het station in Brecht pik ik Barbara en Carolien op.
De dames kunnen het al snel goed met elkaar vinden.
Van een stiltetocht is nog geen sprake!
In Zoersel pik ik ook Ivo op.
Ivo is zeg maar de bezieler van deze tocht die hij samen met Ann gaat begeleiden.
Een kleine 200 kilometer en enkele regenbuien verder komen we aan bij camping 'Belle-Meuse' in Nadrin. "Vergane glorie" is een goede omschrijving voor de vrij primaire voorzieningen die de camping te bieden heeft.
We hebben echter wel een zee aan ruimte op het grote grasveld dat voorzien is voor de tenten.
André en Liesbeth zijn al enkele uren vroeger aangekomen en hebben zich al geïnstalleerd onder een paraplu. Wat later komen ook Bram en Kristel toe.
De tenten worden opgesteld en de gasvuurtjes aangestoken.
Als ook Ann toekomt, is het wat later tijd voor een voorstellingsrondje.
"Wat verwacht je van het weekend?"
"Wat betekent stilte voor jou?"
Het zijn de vragen die we proberen beantwoorden.
Sommige deelnemers hebben ook een voorwerp meegebracht dat hun verhaal kadert.
Niet geheel onverwacht situeren veel deelnemers zich ook eerder aan de introvertere kant van het spectrum. Ivo draagt ook nog een tekst voor en doet ook zijn eigen verhaal.
Het verrast mij enigszins dat, ondanks de enorme rust die hij uitstraalt, er ook bij hem sprake is van een innerlijke onvolledigheid.
Maar geldt dat niet voor ons allemaal?
De volgende morgen is Achouffe de plaats van afspraak.
Kim en Sam staan ons al op te wachten aan de grote parkeerplaats, vlak naast de brouwerij.
Ivo stelt voor om er maar onmiddellijk in te vliegen.
Na enkele kilometers langs het riviertje "Ruisseau de Martin Moulin" houden we halt.
Nu de groep compleet is, doen we het voorstellingsrondje nog eens over.
"Wandelen zonder druk te voelen small talk te moeten voeren".
"Even ontsnappen aan het drukke dagelijkse leven".
"De rust van de natuur ten volle ervaren".
Het zijn gedachten die voor velen onder ons van toepassing blijken te zijn.
Wat verderop is het even zoeken naar het juiste spoor.
Bijna iedereen weet de voeten voorlopig droog te houden.
André is aan de andere kant van de rivier beland, maar Ivo en Ann maken hem duidelijk dat dat geen enkel probleem is. Aan de volgende brug kan hij terug aansluiten.
Na een korte pauze gaat het verderop omhoog richting "Les Cabanes de Rensiwez".
Als we terug afgedaald zijn tot aan de Oostelijke Ourthe is het tijd voor de eerste "oefening".
We lessen niet alleen onze dorst maar krijgen ook een tekst aangereikt om bewuster te worden van onze ademhaling. Iedereen gaat er mee aan de slag op zijn eigen manier.
Ik vind alleszins dat de groep al een zekere sereniteit uitstraalt.
Na de pauze is het tijd voor de eerste doorwading van de dag.
Niet iedereen is hier even ervaren in, maar iedereen bereikt zonder problemen de overkant.
We volgen nog enkele kilometers het rivierpadje.
Een wijzende vinger, een gedeelde glimlach, ...
Meer is er vaak niet nodig om ondanks de stilte toch met elkaar te communiceren.
Liesbeth merkt aan een beverdam enkele volwassen bevers op.
Deze bijzondere waarneming moet toch even besproken worden!
Het is ondertussen al 13h gepasseerd en dus hoogtijd voor de lunchpauze.
Naast het opnemen van de nodige calorieën is er ook tijd voor een kort middagdutje.
Wanneer het juist werd voorgedragen weet ik niet meer helemaal zeker, maar volgend gedicht van Leonard Nolens sprak mij persoonlijk het meeste aan:
Laat
Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.
Stap trager dan je hartslag vraagt.
Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen.
En verdwijn met mate.
Neem niet je tijd.
En laat de tijd je nemen -
Laat.
De tocht blijft ook na de middag erg gevarieerd.
Na de passage aan "Barrage de Nisramont" lopen we na een tijdje verder weg van de rivier.
We lopen door weilanden en de zon is er ondertussen flink doorgekomen.
Aan een huis in Ollomont kunnen de watervoorraden gelukkig aangevuld worden.
We genieten nog van een pauze aan enkele bankjes vlakbij het lokale kerkhof.
André gaat hier verder zijn eigen weg.
Hij kiest voor de zekerheid van de camping om de nacht door te brengen.
We dalen terug af naar de Ourthe. Het avontuurlijke pad langs de rivier brengt ons bij een passage genaamd "Le Hérou". Hier moeten we langs kettingen de steile wand omhoog.
Bram en ikzelf lopen voorop. Na enige aarzeling en vertwijfeling gaan we toch omhoog langs de eerste ketting. Al snel staan we volledig vast. Er is geen enkele mogelijkheid voor ons om verder te gaan.
Blijkt dat we op een route voor klimmers zitten...
Toch wel even een hachelijk moment. Ik heb het niet zo met hoogtes.
Bovenaan de rotswand genieten we van het uitzicht en blazen we nog even uit.
Met een dubbele doorwading snijden we nog een meander af.
Het water staat relatief laag en de oversteek gaat dan ook vlotjes.
Een stevige laatste klim brengt ons rond 19h bij onze kampeerplaats.
We slaan onze tenten op aan de Keltische vestiging "Le Cheslé".
.jpg)
Het is even zoeken maar iedereen vindt toch een degelijk plekje om zich te installeren.
Sam laat al snel weten het voor vandaag bekeken te houden.
Tijdens het avondeten wisselen stille momenten zich af met gesprekken over koetjes en kalfjes.
In deze ongedwongen sfeer kan iedereen zijn plaats vinden.
Zelf heb ik de grootste moeite van de wereld om mijn vriesdroogmaaltijd naar binnen te werken.
Barbara heeft echter honger voor twee en ik geef haar dan ook mijn restje.
Van Kim krijgt ze ook nog een halve portie Adventure Food!
Iets na 21h is er genoeg nagekaart en kruipt iedereen in zijn tent.
Na een half uur barst er een stevig onweer los.
De bliksem verlicht de hemel en de regen komt met bakken naar beneden.
Aanvankelijk vind ik het nog best gezellig.
Als na een tijdje er wat water in mijn tent begint binnen te sijpelen, mag het toch gaan stoppen.
En dat doet het ook gelukkig...
De volgende morgen hangt er alleen nog nattigheid in de bomen.
Om 8h zijn we al terug aan het wandelen.
We houden even halt aan het infobord van de Keltische vestiging.
Vraag me af hoe het geweest moet zijn om hier te leven ruim 2300 jaar geleden...
Aan het kerkje in Bérismenil wacht André ons op om terug aan te sluiten bij de groep.
Kort en krachtig is de tekst van Claire Van den Abbeele die Ivo hier voordraagt:
Ergens tussenin
Er is duister
Er is licht
Verlangen en vervulling
Er zijn geheimen
Er is openbaring.
En wij
Daar ergens tussenin.
Terwijl we de tekst laten bezinken, wandelen we naar het kerkhof om water bij te tappen.
Initieel lijkt het meer op melk dan op water. Maar eens de luchtbellen verdwenen zijn, ziet het er best oké uit. Het subtiele smaakverschil blijft, maar we gaan er zeker niet dood van!
Als we onze weg verderzetten beland ik in gesprek met Carolien.
Hoewel ik het een aangenaam gesprek vind en eigenlijk ook wel wil blijven praten, voel ik me tegelijkertijd enigszins schuldig dat we “de regels overtreden”.
Ik probeer dan maar mijn gebruikelijke volume - redelijk tot zeer luid - te milderen.
Het volgende pauzemoment houden we midden in het bos. Hier gaan we dan ook “bosbaden”.
Dit is zeg maar een therapievorm die in de jaren 80 in Japan is ontstaan.
De bedoeling is om een zintuig te kiezen en daar gedurende een kwartiertje de omgeving mee te verkennen. Zelf vind ik het vooral een reminder dat we ons veel bewuster zouden moeten zijn van de kleine wonderen van de natuur rondom ons.
Na de pauze volgt er een stuk ongebaand terrein.
Dat stapt natuurlijk altijd iets minder vlot, maar zwaar is het zeker niet.
Ondertussen is het zachtjes beginnen regenen en naast de existentiële levensvragen stelt zich nu vooral het dilemma “Is het tijd om de regenjas boven te halen?”.
Er volgt nog een pittig stuk doorheen de “Valléé des Féés”.
Het is vaak wat klimmen en klauteren om ons een weg te banen langs het riviertje.
Alleszins een prachtig stukje natuur!
Normaal gezien zouden we nog een grote bocht richting Wilogne maken om dan zo terug in Achouffe te eindigen. Door een misverstand blijven de koplopers de rivier volgen om zo recht naar Achouffe te lopen.
Het zorgt ervoor dat de wandeldag er iets vroeger dan gepland op zit.
We komen nog even samen om het weekend af te sluiten.
Ivo prijst onder andere de fysieke paraatheid van alle deelnemers.
Zo was het bijvoorbeeld voor Kristel ook de eerste keer dat er doorwadingen op het programma stonden en zeulde ze met een erg zware rugzak.
Wat me vooral bijblijft van het afsluitende moment is hoe Ann met een grote glimlach luidop terugdenkt aan enkele “magische momentjes van stilte”, zoals ze het zelf zegt.
Er was het plan om nog samen iets te gaan drinken.
Helaas de lokale horeca kon of wou onze relatief grote groep niet ontvangen.
Het maakt de tocht die we samen afgelegd hebben, er echter niet minder mooi op.
Bedankt Ann en Ivo voor de organisatie!