Bertrix – Mortehan – Auby-sur-Semois
Wanneer de bende compleet is, vatten we de wandelkilometers aan: negen tot aan de Semois. De rugzakken zijn lekker geladen met de packraftkilo’s, maar links en rechts zorgen extra versnaperingen voor wat meer gewicht in de tas. Een chocolade paasklok geraakt er niet meer bij en wordt dan maar gewoon gedragen. Wanneer de eerste lagen op de heuveltjes uitgaan, blijkt ook de klok er warmpjes in te zitten: de smeltplekken zijn helaas een feit.
Te voet van Bertrix naar Mortehan (foto: Frankie Van De Velde).
Eens aan de Semois lunchen we. Na de nodige plasbeurten (ooit al eens proberen te plassen vanuit een dobberende packraft?) leren de meesters ons hoe het moet. Al snel volgt de officiële tewaterlating waarna de bende uiteen valt op de rivier. We peddelen langzaam maar zeker een stukje Ardennen door. Wat kleine golfjes fleuren het peddelen af en toe op.
Het jolijt van de dag volgt ergens halverwege: een heerlijke stuw doorbreekt het rustig kabbelend stukje Semois. Iedereen aan de kant en op prospectie. Na een test van enkele ervaren packrafters mogen ook de newbies dat stukje “gaaf” water af. Voorwaarde is wel dat je al goed rechtdoor kan peddelen en ook effectief blijft peddelen als je er af aan het gaan bent. Blijkbaar hebben mensen eerder de natuurlijke neiging om dan te stoppen, maar dat is geen strak plan. De stuw is echt heerlijk: lang leve de adrenaline en het geluid van full surround watervalletjes.
De eerste uitdaging van de dag (foto: Frankie Van De Velde).
Nadien houden we nog halt voor een wandeltripje: neopreen sokken gaan uit, wandelschoenen aan: we trekken de heuvel op naar een uitzichtspunt. De wind waait er wat en ik voel dat ik leef. Jammer dat wind en packraften niet altijd even goed samen gaat. We dalen wat af en vinden nog een grot met boeiende structuur van de wanden.
Afdaling van het uitzichtspunt boven de Semois (foto: Joery Truyen).
Eens aan de boten blijkt de chocolade paasklok – vakkundig achteraan op de boot gebonden – nog niet gekidnapt te zijn. De achterblijvers hebben zich kunnen inhouden.
We trekken verder weg van de bewoonde wereld tot we aan ons bivakveld komen. Tenten reizen als paddenstoelen uit de grond. Blikvanger is echter het paleis van Ruben. Met een gevonden europalet, een nooddeken, wat stokken en ductape bouwt hij een aardig onderkomen voor de nacht.
Na een aperitiefnootje verzamelen we een aardige hoeveelheid dood hout. Het is zes uur in de avond en het kampvuur is al een feit. Potjes beginnen te pruttelen, maaltijden gekeurd. Pakjes en zakjes troef, al hebben enkele durvers hun BBQ en bijbehorende kippenboutjes bij. De donkerte valt in, de gezelligheid stijgt. De paasklok eindigt een kille maar snelle dood: na één welgemikte vuistslag hebben we heel wat rondjes chocoladeplezier. Later op de avond gaat ook een tasje porto broederlijk rond, mmm… Dit alles, daar zo zijn, dat is puur genieten.
De bivakplaats (foto: Ruben Vercauteren).
Auby-sur-Semois naar Bouillon
De volgende ochtend is gehuld in een zacht deken van mist. Van in mijn lekker warm nest onder de groepstarp bewonder ik dat klein stukje wereld rondom ons. Een heerlijk gevoel van tevredenheid maakt zich van me meester.
Wanneer de wekker gaat, kruipen we zo fris en monter als het kan uit de slaapzak. Een ontbijt later heisen we de spreekwoordelijke zeilen: we vatten de 20 km peddelen tot Bouillon aan. De kleurrijke stipjes verspreiden zich in de mist en vredig peddelen we de kilometers weg. Tegen de middag breekt de zon er door waardoor de lunch in een heel ander, zomers sfeertje baadt.
De zon breekt stilaan door (foto: Joery Truyen)
Ergens onderweg doen we nog enkele pogingen om een packraftcirkel te vormen. Met een stromende rivier onder de boten is dat niet altijd even evident en wanneer we tegen de kant dreigen te botsen is het plots een mierennest: ieder voor zich om toch maar heelhuids terug deftig in het midden te kunnen peddelen. We stoeien nog wat in het water en komen – nog steeds in het lentezonnetje – aan in Bouillon. Enkele bouwers ondernemen nog een wereldrecordpoging in packrafttorens bouwen. Een windje strooit even roet in het eten maar uiteindelijk lukt het om een groepsfoto voor de botentoren te schieten.
Groepsfoto voor de packrafttorens (foto: Joery Truyen).
Tot slot zetten we ons nog op een zonovergoten terras: met pretlichtjes in de ogen nippen we van wat deugddoend gerstenat of een fruitsapje. Een busrit later staan we terug in Bertrix. Met een volle auto en een ervaring rijker keren we terug naar huis.
Fred en Charissa schreven ook een verslag voor hun blog en maakten onderstaand filmpje.